De volgende ochtend vertrokken we al vroeg met twee busjes richting Witagron, dat vier uur rijden was. In Witagron werd een korjaal volgeladen met eten en studenten en vaarden we over de Coppenamerivier naar het Centraal Surinaams Natuurreservaat. De tocht over de rivier duurde vijf uur in verband met de lage waterstand. Af en toe moesten we ook uit de boot om de boot zelf over de zandbanken te duwen. Rond zes uur kwamen we aan bij Fungu Island, een eiland midden in de jungle waar we de komende vier dagen zouden verblijven. Er stond hier een groot huis waar we eerst onze hangmatten op gingen hangen. Zeker tien doodshoofdaapjes kwamen nieuwsgierig kijken en konden we blij maken met bananen. Er werd heerlijke Saoto-soep voor ons gemaakt en daarna gingen we allemaal op tijd onze hangmat in, want we waren gesloopt van de trip en de volgende dag ons een zware tocht te wachten stond.
We hadden allebei goed geslapen (en wakker worden met uitzicht op de rivier met het geluid van vogels en brulapen is niet bepaald verkeerd) en rond negenen begon onze wandeltocht naar de Voltzberg. We liepen de tocht met z'n twaalven, maar al snel splitste de groep zich op. Het was vochtig en warm en dat maakte de tocht zwaar. Na een paar uur kwamen we uit op een plateau met een prachtig uitzicht op de Voltzberg. Iedereen maakte daar de klassieke foto met het SRD 20-briefje (waarop de Voltzberg vanuit dit punt getekend is). Even eten en drinken en toen de steile tocht omhoog. In een half uur stegen we 240 m onder een ongelofelijk steile hoek. Maar het uitzicht was het alles waard. 360 graden alleen maar regenwoud. Hier en daar een berg (De Braziliaanse grens!) en voor de rest alleen maar bomen. Iedereen deed een poging deze fantastische ervaring vast te leggen, maar eigenlijk was de foto altijd te klein. Na onze lunch, daalden we de steile wand weer af en wisten we dat we weer een lange weg terug voor de boeg hadden. Maar het was wel een heel mooie weg terug. We zagen en hoorden zelfs een Brulaap, die ontzettend schuw zijn. Aan het eind van de tocht doken we met z'n allen de rivier in. Eindelijk afkoeling.
In het kamp was al weer heerlijk voor ons gekookt en kwamen de aapjes nog even gezellig kijken. Bij verschillende mensen werden er nog blaren geprikt en probeerde iedereen stijve benen te voorkomen. En dus liepen wij mee naar de landingbaan die naast onze kamp lag. 's Avonds was er een kampvuur bij de rivier.
Na weer een prima nacht in de hangmat en een heerlijk pannenkoeken ontbijt werden we dit keer aan de overkant van de rivier afgezet bij het toekomstige verblijf van de president. Vanuit hier liepen we door het regenwoud naar de moedervallen. Meteen opvallend was dat dit regenwoud een stuk ruiger was. Er is hier weinig veranderd sinds dat de indianen hier nog mochten jagen. De tocht was wat ontspannender dan gisteren en al na een half uurtje kwamen we bij de waterval uit. Of nou ja, waterval... door de droge tijd was het amper een waterval te noemen, maar mooi was het wel. We chillden op de rotsen, zagen Ara's vliegen en toen we genoeg gezien hadden liepen we weer terug. De rest van de dag vermaakten we ons met een kookworkshop, zwemmen in de rivier en het voeren van aapjes. 's Avonds werden we verrast met een optreden van de Raleigh Boys waarbij we eindelijk echte Surinaamse muziek hoorden. En uiteraard mochten we niet stil blijven zitten. Toen Reinie had besloten naar haar hangmat te gaan kon ze de trap niet meer op. Linkerenkel overbelast. Erg vervelend, maar gelukkig hadden we alle tochten al achter de rug.
Op de laatste dag vertrokken we al weer vroeg met de korjaal naar Witagron. De terugreis met de boot ging iets sneller doordat we stroomafwaarts vaarden. Toch moesten we evengoed de boot nog af en toe de zandbanken over duwen. In Witagron lunchten we, maar eigenlijk wilden we allemaal gewoon naar huis. De autoreis duurde toch weer vier uur.
De volgende dag gingen we voor het eerst met veel tegenzin naar stage en kon het wat ons betreft niet snel genoeg weer weekend worden. Na de stage had Sarissa nog salsales die ze niet kon missen, omdat ze de volgende dag moest afdansen. Het afdansen ging redelijk en was vooral gezellig, omdat een hele groep vrienden kwam kijken en we de avond afsloten met cocktails bij 't Vat.
Vrijdag gingen we met de voorlichtingsdienst van de JTV mee naar een school in Commewijne waar we voorlichting gaven aan leerlingen van die regio. Veel kinderen wilden dolgraag op het model poetsen en een kleurplaat scoren. Het was erg leuk om te doen, maar eigenlijk waren we nog steeds gesloopt van ons weekend. In de middag hebben we geprobeerd uit te rusten, omdat we weer een avondvullend programma hadden. Reinie at met een aantal vrienden bij Souposo en Sarissa ging die avond naar de karaokebar en Touché als afscheidsfeestje van Michiel. Een fantastische avond waarbij Sarissa haar salsa-moves heeft uit kunnen proberen.
Zaterdag konden we eindelijk uitslapen en uitrusten. 's Avonds gingen we naar een huisfeest waar we het eens een keer niet al te laat hebben gemaakt.
Zondag hadden we het fantastische idee om naar de meet-en-greet met Sinterklaas in de Hermitage-mall te gaan. Omdat nergens te vinden was hoe laat dit ging gebeuren, besloten we met een aantal vrienden om één uur die kant op te fietsen. Helaas kwam de Sint pas om zeven uur aan. We hebben deze zes uur al winkelend doorgebracht, maar de komst van de Sint was een totale teleurstelling. Geen pieten, maar elven en mannen verkleed in kerstboom- en trolkostuum. Geen pepernoten, maar zuurtjes en toffees. Te raar.
Veel beleefd, dus veel foto's! Vergeet ze niet te bekijken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten